Doodgaan en Diversiteit IV

Residence Haganum ontvangt ons in één van de hotelkamers. Vier stoelen, één tafeltje met koffie en een kan water staan al klaar. Feruze Sarikas arriveert. En terwijl zij haar plaats in de kamer opzoekt, raakt in de gang één van de bewoners de weg naar zijn huis kwijt. Als we hem omdraaien weet hij het weer…ja natuurlijk, dáár moet hij naar binnen. Dan verraadt een bassige stem de aankomst van Johan Groen. Het vierde en laatste gesprek in de serie Doodgaan en Diversiteit kan beginnen.

Feruze is geboren en getogen in Rotterdam. Al tijdens haar studie Sociologie kwam zij in aanraking met het welzijnswerk en ging aan de slag bij Mooi Welzijn. Ze kwam er snel achter dat haar hart bij het sociaal werk, het sociaal domein lag. Daaropvolgend werd Feruze programmacoördinator bij ‘Haags Ontmoeten’. Dat is een voorziening voor ouderen met regieverlies en mantelzorgers in Den Haag. Binnen Haags Ontmoeten is er ook aandacht aan thema’s zoals rouw en verlies; het is en blijft een belangrijk onderdeel van het leven. Op dit moment werkt Feruze als projectleider voor het project Spoor 22. Met partners uit het werkveld, het mbo- en hbo-onderwijs in de regio’s Haaglanden en Rotterdam, wil Spoor 22 de mbo-opleiding sociaal werk sterker verbinden met de actuele vraagstukken van de arbeidsmarkt. Sociaal werkers worden onder meer opgeleid voor het ondersteunen van het langer zelfstandig blijven wonen.

Feruze is vooral in de periode bij Haags Ontmoeten zich meer bewust gaan worden van wat het echt betekent om ouder te worden en om regie te verliezen. Haar werk en privéleven begonnen destijds steeds meer samen te vallen. Ook omdat haar ouders dit jaar 80 worden. Die redden zich nog goed, zij het met de nodige ondersteuning en zorg. Feruzes ouders zijn als gastarbeiders uit Turkije naar Nederland gekomen. Het idee van haar vader was hier te komen werken en dan weer terug te keren naar Turkije. Dat laatste is nooit gebeurd. Wel gaan zij elk jaar 6 maanden naar Turkije. Een half jaar Turkije, meestal in de zomer, en dan voor de kinderen weer een half jaar in Nederland. Dat is jaren zo goed gegaan. Nu zij ouder en zwakker worden, leidt dat tot veel dilemma’s binnen het gezin. Want hoe moet dat als je 6 maanden in Turkije bent en al je mantelzorgers zijn in Nederland?

Johan heeft altijd in Den Haag gewoond. Hij noemt zich een product van de woonwijk. Johan is geboren in het Laakkwartier; zijn vader was timmerman en zijn moeder was verkoopster bij V&D. Een Nederlands Hervormd gezin met drie kinderen, waarvan Johan de jongste is. Johans moeder is 54 jaar voorzitter geweest van de Burenhulp. Vanuit het geloof was het haar opdracht om te zorgen voor oudere mensen: voor de hele gemeenschap erwtensoep maken en mensen bezoeken die het moeilijk hadden. Johan deed vaak met haar mee en zo heeft hij van jongs af veel met ouderen te maken gehad. Toen hij uiteindelijk na een losgeslagen periode de MAVO en de HAVO had afgerond, wilde hij aan het zorgen van mensen een vervolg geven. Dat had in een ziekenhuis moeten zijn maar omdat Johan principieel weigerde zijn lange haar af te knippen, werd het een verpleeghuis. Dat verpleeghuis is later onderdeel geworden van Florence; Johan heeft daar 33 jaar gewerkt. En in al die jaren maakte hij . . . . . lees verder op dood gewoon in Den Haag